De beelden zijn een stilstaande fractie van een beweging. De toeschouwer kan zich bij het aanschouwen de vraag stellen wat er aan die beweging voorafging of wat het vervolg van die actie zou kunnen zijn. Die interactie en de kracht van de verbeelding zijn voor Hilde belangrijker dan een puur realistische beeldtaal.

De huid van haar sculpturen zijn eerder ruw, alsof ze de innerlijke sensibiliteit wil beschermen. Ze speurt naar balans en evenwicht, symbiose en dialoog. Het is een blijvend onderzoek om het niet tastbare in een beeltenis op te roepen.